Chciałem wam opowiedzieć o mojej suczce Zuzannie. Jest bardzo dużym
kundlem. Moja mama mówi, że jednym z jej przodków musiał być wilczur. Kocham
Zuzię z całego serca, ale czasami jest naprawdę niegrzeczna. Na przykład ostatniej
niedzieli Zuzia zaczęła szperać wśród moich rzeczy. Po chwili znalazła moje
ulubione adidasy i próbowała je zjeść! odebrać moją własność, ale mój uparty pies nie chciał oddać prawego buta.
Postanowiłem odpuścić, ponieważ wiedziałem, że Zuzanna za chwilę gdzieś go
odłoży i zwyczajnie o nim zapomni. Tym razem Zuzka miała inne zamiary.
Zażarcie gryząc buta, zeszła na dół do kuchni i wyszła na zewnątrz przez tylne
drzwi. Zdziwiony poszedłem za nią i patrzyłem, co tym razem wymyśliła. Jak się
okazało, nie dość, że zagryzła mojego buta na śmierć, to jeszcze urządziła mu
pogrzeb i zakopała go pod krzewem jeżyn. Wtedy wkroczyłem do akcji i
wygrzebałem zmasakrowanego buta, który już do niczego się nie nadawał.
Strasznie zeźliłem się na mojego psa – to były przecież moje najlepsze adidasy.
Musiałem długo jej tłumaczyć, że nie może gryźć moich rzeczy, ale wątpię, czy
coś z tego zrozumiała.
Innym razem poszliśmy na spacer nad rzekę. Zuzia była bardzo
zadowolona, ale po tym, jak krążyła wokół mnie, przeczuwałem, że coś dziś
nabroi. Kiedy byliśmy na miejscu, Zuza zauważyła małego źrebaka, który
spacerował wraz z mamą i swoim właścicielem wzdłuż rzeki. Popędziła w jego
kierunku z niesamowitą prędkością i siłą, że nawet nie miałem czasu zareagować,
kiedy smycz wyślizgnęła mi się z ręki. Zuza najwyraźniej pomyślała, że źrebak
jest psem i chciała go lepiej poznać. Konik właśnie zajadał się soczystymi
źdźbłami trawy, kiedy dopadła go i zaczęła lizać po pysku. Biedny źrebak nie
wiedział, co ma zrobić. Szybko podbiegłem i pochwyciłem mojego niegrzecznego
psa. Zacząłem przepraszać właściciela, ale on tylko się śmiał z mojego psa i
powiedział, że nic się nie stało. Ja jednak byłem przerażony i wolałem nie
myśleć, co by się stało, gdyby konie się spłoszyły i rozpierzchły po okolicy.
Zuzka chyba wyczuła, że znowu źle postąpiła, bo łażąc dookoła mnie, próbowała
mnie przeprosić. Widziałem to błagalne spojrzenie odbijające się w jej
źrenicach. Niema prośba, żeby nie robić jej wyrzutów, bo zrozumiała swój błąd.
Już myślałem, że moja psinka trochę zmądrzała, kiedy nagle
z pobliskich krzaków wyskoczył bażant. Jeden rzut oka i już nie było Zuzi.
Oczywiście żadne nawoływania nie pomogły. Ona poczuła instynkt łowcy i znalazła
się w swoim żywiole. Z podskakującą po trawie smyczą, pognała za „pewną
zdobyczą”. Wiedziałem, że nie odpuści, dopóki nie złapie swojej ofiary. Na
szczęście bażant ani myślał uciekać pieszo, tylko mężnie wypiął pierś i… wzbił
się na bezpieczną wysokość. Zatoczył nad nami dwa kręgi, jakby chciał z nas zażartować
i podążył w bardziej spokojne okolice. Próby dogonienia go przez Zuzę były
naprawdę żenujące. Wróciła po piętnastu minutach cała zziajana i dla ochłody
zanurzyła się w pobliskim źródełku. Widok zawodu w jej oczach odebrał mi ochotę
na reprymendę. Widać było, że pożegnała się ze swoją niedoszłą ofiarą po bardzo
zaciętej pogoni i z wyraźnym poczuciem klęski. Aż zrobiło się jej żal, że tyle
wysiłku i energii poszło na marne. Z drugiej strony całe zajście mogło
śmiertelnie groźnie skończyć się dla samego bażanta, a tego bym mu nie życzył…
klasa 6a
