Z bezkresnego oceanu
możliwości,
często wykorzystujemy tylko kroplę swoich umiejętności.
Zamiast smakować
niebywałych doświadczeń,
poświęcamy
nasze chwile na snuciu niewykonalnych marzeń.
Marnujemy czas na wyciąganiu z
serc przeszłościowych kolców,
nie widząc tego, że czas ucieka nam przez
palce.
Zapominamy jak to jest kochać i
być kochanym,
bo rozproszeni ciągle podążamy za
sukcesami i rozwojem cywilizacji,
która nigdy nie dostarczy
nam i nie zamieni ciepła rodzinnego domu,
a dodaje naszemu życiu
niepotrzebnych abstrakcji.
Dlaczego wypełnia nas tak
wielka obojętność na ludzkie cierpienia?
Obojętność na ich potrzeby,
na ich pragnienia.
Nauczmy się szacunku do wytworu
Boga,
jakim jest świat i nasza ludzka natura.
Aleksandra
Moskwik
